Perica Donkov

Diplomirao je, zajedno sa postdiplomskim studijama, na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1981. Redovni je profesor na Fakultetu umetnosti Univerziteta u Nišu. Prvu samostalnu izložbu priredio je u Galeriji Kolarčevog narodnog univerziteta 1988, slede, između ostalih, izložbe u Galeriji Doma omladine 1989, u Salonu Muzeja savremene umetnosti 1994, Galeriji ULUS-a 1998, Galeriji Kulturnog centra 2002, u Muzeju savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu 2003, u Galeriji Grafičkog kolektiva i Galeriji 73 2011, te kao zasad poslednja u Kući legata 2019. za koju prima nagradu lista Politika.Perica Donkov bio je jedan od trojice umetnika iz Srbije zastupljenih na izložbi Kontrolirana gesta. Primjeri novog enformela i apstraktnog ekspresionizma u Koprivnici, Ljubljani, Mariboru, Subotici, Sarajevu i Rijeci održanim između marta i oktobra 1988. godine. Ova izložba je priređena nakon što su na 13. i 14. bijenalu mladih u Modernoj galeriji u Rijeci 1985. i 1987, dakle još u vreme postojanja „jugoslovenskog umetničkog prostora“, zapaženi simptomi pojave „slikarstva materije, akcije, gesta, po drugi put“, a što je dalo povoda okupljanju predstavnika „novog enformela“ i organizovanju niza pomenutih izložbi. Činjenica da su trojica učesnika ove izložbe iz Srbije (ostala dvojica su Slobodan Peladić i Aleksandar Rafajlović) delovali odvojeno i nezavisno jedan od drugog, pokazatelj je jedne određene trenutne zajedničke duhovne i psihološke atmosfere, umesto zasnivanja kompaktne i programske slikarske tendencije. Za Donkova, tokom njegove dosadašnje umetničke aktivnosti, slikarstvo je osnovna vitalna i egzistencijalna potreba, no ujedno i mentalna operacija posvećena jezičkim i medijskim svojstvima discipline slikarstva. Osim slikarskih, koristi se i izvanslikarskim sredstvima i materijalima, poput olova na čijim površinama vidljivi su tragovi direktnih, gotovo nasilnih intervencija. Pored čiste apstrakcije, uvodi asocijativne i evokativne poruke, shodno nazivima slika koji glase Uzburkana voda, Ulično svetlo, Amor fati, Prostiranje i dr, što daje povoda autorima tekstova o njegovoj umetnosti da pišu o „slikama tamne slutnje“ (M. Prodanović) i o slikarstvu kao „sakralizaciji skloništa“ (D. Purešević). Sugestivnost svojih postavki Donkov postiže postupkom ambijentalizacije izlagačkog prostora i prevazilaženjem njegovog fizičkog ograničenja postizavanjem utiska o izložbi kao jednom jedinstvenom „totalnom umetničkom delu“.