Zoran Radović

Kada je 1966. u Galeriji Grafičkog kolektiva izvršio prvu javnu demonstraciju rada „mašine za crtanje“ nazvane Ornamentograf sa klatnom, Zoran Radović je bio student elektrotehnike, dakle osoba sa potpuno izvan uobičajene umetničke edukacije i sasvim po strani od standardnog profila umetnika. Ali iznenađujući efekat ove izložbe, uz podršku Ota Bihalji-Merina, u toku nekoliko narednih godina urodiće celim nizom njegovih spektakularnih nastupa na grupnim izložbama u zemlji i inostranstvu, kao što su Profile VI u Bohumu 1966, Trijenale u Beogradu 1967, Bijenale crteža u Barseloni 1967, Konstruktive Kunst – elemente und principien u Nirnbergu 1969, Ricerca e progettazione na 35. bijenalu u Veneciji 1970, Computer Kunst u Minhenu 1970, na Bijenalu mladih u Parizu 1971, Bijenalu u Sao Paolu 1972, samostalno u Galeriji Studentskog centra u Zagrebu 1967, u Galeriji Doma omladine u Beogradu 1969, na Tribini mladih u Novom Sadu 1970. Godine 1972. Radović prelazi u Berlin kao dobitnik stipendije za podršku najnovijim umetničkim istraživanjima, gde ubrzo učestvuje na izložbi The Berlin Szene 71 u Londonu 1972. Ostajući u Berlinu baveći se prevashodno svojom naučnom profesijom Radović dalje razvija svoje tehničke postupke započete u Beogradu konstrukcijama Elektronskog ornamentografa 1970. i Laserskog ornamentografa 1972. godine.

Radović je srpskoj umetnosti šezdesetih i ranih sedamdesetih godina prošlog veka nosilac i predstavnik ideje uvođenja određenih naučnih postulata i sredstava rada u područje umetničkih istraživanja. U početku, ulazeći u svet tadašnje savremene umetnosti, niti on sam nije mogao da predvidi dalje koncepcijske posledice svojih prvih iskoraka koji su ga doveli do specifičnih ali i neospornih umetničkih rezultata. Sa Radovićevom kratkotrajnom naučno-umetničkom epizodom na evidentni način privodi se kraju etapa poznog domaćeg modernizma operativnim ali i simboličkim prelaskom od posleratnih umerenih na radikalne i eksperimentalne problemske pozicije.