Milorad Bata Mihailović

Počeci umetničke biografije Milorada Bate Mihailovića beleže sledeće osnovne podatke: 1946. upis na studije i napuštanje Akademije likovnih umetnosti u Beogradu, 1947; učešće u Zadarskoj grupi i grupi Jedanaestorica sa kojom izlaže aprila 1951; prva samostalna izložba u Galeriji ULUS-a oktobra-novembra iste godine, odlazak u Pariz maja 1952. (zajedno sa Ljubinkom Jovanović), gde nastavlja slikarsku aktivnost i znatno menja svoj slikarski jezik u odnosu na prethodnu beogradsku fazu. Pored nastupa na brojnim grupnim izložbama, između 1953. i 1961. (godine nastanka slika Nojeva Barka i Svitanje) priređuje u Parizu čak šest samostalnih izložbi, 1958. izlaže zajedno sa Petrom Omčikusom i američkom umetnicom Lujzom Nevelson (Louise Nevelson) u Galeriji Žan Biše (Jeanne Bucher). Ulazi u krug umetnika oko Galerije Ariel, učestvuje u atmosferi širenja apstraktnog slikarstva u različitim varijantama posleratne „Pariske škole“. Obe slike pripadaju antologijskim delima ukupnog Mihailovićevog slikarskog opusa. Karakteristične su za njegovo poimanje slikarstva za koje će sâm reći: „Oduvek sam imao specijalni senzibilitet za prostor, što mi je i danas glavna preokupacija. Zatim svetlost, a to naslućuje neko osećanje pejsaža“. Po takvim osobinama Mihailovićevo slikarstvo ovog tipa i perioda nastanka uklapa se u tendenciju nazvanu „apstraktni pejsažizam“ (paysagisme abstrait), za koju će autor ovog termina i zagovornik istog koncepta Mišel Ragon (Michel Ragon) pisati da se „obraća prirodi ne opisujući je. Ono nije osetljivo prema predmetima već prema utisku koji predmeti izazivaju …“. Slika Svitanje, upravo je takva visoko emancipovana slikarska transpozicija nekog neodredljivog prirodnog fenomena najavljenog u njenom nazivu, izražena energijom brojnih brzih gestualnih poteza, dejstvom čistih boja i njihovim kontrastima, čime je postignut nagoveštaj prizora, umesto opisnog prevashodno sublimnog i simboličkog značenja.